Pages Navigation Menu

Informe Auken sobre o urbanismo no estado español

O Parlamento Europeo vén de aprobar un informe demoledor no que critica vehementemente a situación do urbanismo no estado español e as consecuencias sociais que acarrea. Estas son algunhas das conclusións máis salientables de dito informe.

O dereito á propiedade privada está recoñecido como dereito fundamental dos cidadáns europeos no artigo 17 da Carta dos Dereitos Fundamentais, que dispón que «toda persoa ten dereito a gozar da propiedade dos seus bens adquiridos legalmente, a usalos, a dispor deles e a legalos»; que «ninguén pode ser privado da súa propiedade máis que por causa de utilidade pública e nos casos e condicións previstos pola lei e a cambio dunha xusta indemnización»; e que «o uso dos bens poderá regularse na medida que resulte necesario para o interese xeral

A obrigación de ceder propiedade privada adquirida lexitimamente sen establecer o proceso debido nin percibir a indemnización adecuada, así como a obrigación de pagar custos arbitrarios polo desenvolvemento de infraestruturas non solicitadas e a miúdo innecesarias, constitúen unha vulneración dos dereitos fundamentais da persoa

En 2008, as autoridades españolas aprobaron unhas instrucións relativas á aplicación da Lei de Costas de 1988, ignorada durante moitos anos, ao longo dos cales producíronse grandes danos ambientais nas zonas costeiras españolas

A mencionada Lei de Costas afecta de xeito desproporcionado aos propietarios particulares de bens, cuxos dereitos deberían verse plenamente respectados, e, ao mesmo tempo, non ten un impacto suficiente nos auténticos autores da destrución costeira, responsables en moitos casos duns desenvolvementos urbanísticos excesivos nas costas, incluídos complexos vacacionais

Déronse moitos casos en que todas as administracións, central, autonómicas e locais foron responsables de pór en marcha un modelo de desenvolvemento insostible, que tivo gravísimas consecuencias, por suposto ambientais e, ademais, sociais e económicas

Existen cada vez máis probas de que as autoridades xudiciais en España empezaron a reaccionar ante o reto que supón a urbanización excesiva en moitas zonas costeiras, en particular mediante a investigación e a imputación de cargos contra funcionarios locais corruptos quen, polas súas accións, facilitaron desenvolvementos urbanísticos non reglamentados sen precedentes en detrimento de os dereitos dos cidadáns da UE, que levaron danos irreparables á biodiversidade e a integridade ambiental de moitas rexións de España

Os Valedores do Pobo rexionais interviñeron frecuentemente, en circunstancias moi difíciles, para defender os intereses dos cidadáns da UE en casos relacionados con abusos urbanísticos, aínda que en xeral, as autoridades rexionais han desoído os seus esforzos

Moitas desas urbanizacións atópanse lonxe de zonas urbanas consolidadas e esixiron uns gastos notables en servizos básicos como electricidade, auga e infraestruturas viarias; que estes investimentos adoitan beneficiarse de financiamento comunitario

As sucesivas visitas realizadas pola Comisión de Peticións no marco da investigación indicaron que, con frecuencia, moitas autoridades locais e rexionais malinterpretan gravemente estes obxectivos (non só nas rexións costeiras) á hora de propor ou acordar programas urbanísticos extensos; considerando que a maioría dos plans urbanísticos denunciados polas peticións levan a recualificación de chan rural a chan urbanizable, para o proveito económico considerable do axente urbanizador e o promotor; considerando así mesmo que hai moitos casos de terreos protexidos, ou terreos que deberían protexerse en vista da súa vulnerable biodiversidade, que se desclasifican e reclasifican, ou non se clasifican en absoluto, precisamente para permitir a urbanización da zona en cuestión

Tales consideracións conforman os abusos ao que están sometidos miles de cidadáns da UE, quen, como consecuencia dos plans elaborados polos axentes urbanizadores, non só perderon os seus bens lexitimamente adquiridos, senón que se viron obrigados a pagar o custo arbitrario de proxectos de infraestruturas a miúdo non desexadas e innecesarias que afectaban directamente aos seus dereitos á propiedade e que acabaron en catástrofe financeira e emocional para moitas familias

Moitos miles de cidadáns europeos, en diferentes circunstancias, adquiriron propiedades en España de boa fe, actuando conxuntamente con avogados locais, urbanistas e arquitectos, só para descubrir máis adiante que foron vítimas de abusos urbanísticos labores por autoridades locais pouco escrupulosas e que, en consecuencia, as súas propiedades enfróntanse á demolición porque se descubriu que foron edificadas ilegalmente e, polo tanto, non teñen valor e non poden venderse

As illas e as zonas costeiras mediterráneas de España sufriron unha destrución masiva na última década, xa que o cemento e o formigón saturaron esas rexións de tal forma que afectaron non só ao fráxil medio ambiente costeiro, a maior parte do cal está nominalmente protexido en virtude da Directivas sobre hábitats, Natura 2000 e aves, como ocorreu en casos de urbanizacións no Cabo de Gata e Murcia, senón tamén á actividade social e cultural de moitas zonas, o que constitúe unha perda tráxica e irreparable da súa identidade e legado culturais, así como da súa integridade ambiental, e todo iso principalmente pola avaricia e a conduta especulativa dalgunhas autoridades locais e membros do sector da construción que conseguiron sacar beneficios masivos destas actividades, a maioría dos cales exportáronse

Este modelo de crecemento ten consecuencias negativas tamén sobre o sector turístico, xa que se trata dun modelo devastador para o turismo de calidade, posto que destrúe os valores do territorio e fomenta a expansión urbana excesiva

O sector da construción, que obtivo considerables ganancias durante os anos de rápida expansión económica, pasou a ser a primeira vítima do actual esborralle dos mercados financeiros, á súa vez provocado en parte pola especulación no sector inmobiliario, e que iso afecta non só ás empresas en si, que agora se enfrontan á quebra, senón tamén ás decenas de miles de asalariados do sector da construción que agora se enfrontan ao desemprego por culpa das políticas urbanísticas insostibles que se seguiron e das que agora pasaron a ser vítimas

Pídese ao Goberno de España e das comunidades autónomas implicadas a que leven a cabo unha profunda revisión de toda a lexislación que afecta aos dereitos dos propietarios particulares de bens como resultado dunha urbanización masiva, con obxecto de pór fin aos abusos dos dereitos e as obrigacións consagrados no Tratado CE, na Carta dos Dereitos Fundamentais, no CEDH e nas directivas europeas pertinentes, así como noutros convenios dos que a UE forma parte

Pídese ás autoridades españolas que se derroguen todas as figuras legais que favorecen a especulación, talles como o axente urbanizador

Pídese ás autoridades españolas que desenvolvan unha cultura da transparencia dirixida a informar aos cidadáns da xestión do chan e a impulsar mecanismos de información e participación cidadá efectivos

Expresa a súa preocupación e desalento polo feito de que as autoridades xurídicas e xudiciais españolas poñan de manifesto que non están debidamente preparadas para facer fronte ás repercusións da urbanización masiva nas vidas das persoas, como proban os miles de reclamacións recibidas polo Parlamento e a súa comisión pertinente na materia

Manifesta a súa preocupación pola ausencia dunha transposición correcta das Directivas 2005/60/CE e 2006/70/CE sobre o branqueo de diñeiro

Considera necesario que o acceso á información e a participación cidadá no proceso urbanístico garántanse desde o inicio do mesmo, facilitando información ambiental aos cidadáns, de forma clara, sinxela e comprensible

Recorda que a Directiva de avaliación de impacto ambiental1 e a Directiva de avaliación ambiental estratéxica impón a obrigación de consulta ao público implicado na fase de establecemento e elaboración dos plans, e non como tan a miúdo ocorre nos casos en que se chama a atención da Comisión de Peticións unha vez a autoridade local acordou os plans de facto; recorda, no mesmo contexto, que calquera modificación substancial efectuada nos plans existentes debe tamén respectar este procedemento e que os plans deben ser actuais, estatisticamente precisos e estar actualizados

Pon en cuestión os métodos de designación dos axentes urbanizadores e os poderes con frecuencia excesivos outorgados aos urbanistas e promotores inmobiliarios por parte de determinadas autoridades locais, a expensas das comunidades e os cidadáns que residen na zona

Insta unha vez máis ás autoridades locais a que consulten aos seus cidadáns e fáganlles partícipes nos proxectos de desenvolvemento urbanístico, con obxecto de fomentar un desenvolvemento xusto, transparente e sostible nos casos necesarios, no interese das comunidades locais e non no exclusivo interese dos promotores, inmobiliarias e outros intereses creados

20 Comments

  1. O Artigo de Fusquenlla começa cum importante erro, pois o Parlamento Europeio ainda nom aprovou nada, dado que a sessom plenária onde se vai tratar o “Informe Auken” [sendo a sua Ponente: Margrete Auken e aprovado na Comissom de Petiçons o passado 11 de Fevereiro], vai ter lugar ainda o vindeiro 26 de Março deste ano 2009. Informaçom máis detalhada no Blog do Colectivo Ártabra 21:
    http://artabra21.blogspot.com/2009/03/o-informe-auken-un-demoledor-documento.html

    Saúde e Liberdade !

    Inácio

  2. Efectivamente o informe foi aprobado por unha comisión do Parlamento Europeo, Falta agora a probación do pleno do parlamento

  3. Como se lle agradece a Ignacio esa precisión, case inspección, cando le os artigos de Fusquenlla. Non estaría de máis que os comentarios os ampliase ao texto do informe. Seguro que diría cousas moi importantes como corresponde a unha persoa do seu talante

  4. É histórico este informe tan duro que di a verdade sobre o pésimo urbanismo español, destrución xeneralizada de todo o litoral, (incluíndo o de Galiza), centos de espazos protexidos e milleiros de bens culturais que asume arredor de 40 enmendas extraídas do texto da Coordinadora Ciudadana en Defensa do Territorio ( ver http://www.nosevende.
    org)onde o seu coordinador comentou, entre outras cousas, no Parlamento Europeoe, entrevistas, etc. as 650.000 vivendoas que se pensan construír nos próximos anos na costa galega o que suporía a súa marbellización total.
    Tamén é importante sinalar que este informe denuncia : a CORRUPCIÓN ENDÉMICA EN TODO O ESTADO E INSTANCIAS, a avaricia e actuación especulativa das autoridades locales, autonómicas e ata estatales, recoñece na especulación urbanística UNA CAUSA DA CRISE ECONÓMICA,esixe unha profunda revisión de toda a lexislación ca eliminación de todas as figuras que promven a especulación, esixe a suspensión e revisión urbanística(moratoria)e propón a SUSPENSIÓN DOS FONDOS EUROPEOS COMO OS FONDOS DE COHESIÓN E ESTRUTURAIS, QUE É FUNDAMENTAL E A ÚNICA MANEIRA PARA QUE OS POLÍTICOS ESPAÑOIS SE TOMEN EN SERIO O MEDIO AMBIENTE E O URBANISMO RACIONAL NON ESPECULATIVO,
    incluso DENUNCIA “AS IRRACIONAIS E CODICIOSAS SUPOSICIÓNS DOS PROMOTORES INMOBILIARIOS E URBANIZADORES” QUE ” DAN AGORA PASO A UNHA TERRIBLE RECESIÓN NO PAÍS”.
    ADEMAIS DENUNCIA A MESMA COMISIÓN EUROPEA QUE TANTAS VECES CONCEDEU FONDOS DIVERSOS QUE SE EMPREGARON NA DESTRUCIÓN DO NOSO PATRIMONIO NATURAL, PAISAXÍSTICO E CULTURAL, COMO DENUNCIAMOS XA NO ANO 2000 OS ECOLOXISTAS GALEGOS.
    REXEITÁRONSE TODAS AS ENMENDAS DO PP E PSOE ESPAÑOL CONTRA O INFORME.
    Só falta que o día 26 deste mes todo o Parlamento Europea O APROBE, presione e impida que os fondos europeos vaian a destruir o patrimonio do noso pobo ou a proxectos especulativos pois podería conseguilo, como se recoñece no Informe, a través dunha nova dirección dos presupostos que aprobe.
    SOLICITAMOS QUE SE COLGUE O INFORME AUKEN NESTA PÁXINA PARA QUE TODO O MUNDO O COÑEZA POIS OS MEDIOS DE COMUNICACIÓN APENAS INFORMARON ESTE TEMA TAN IMPORTANTE.

  5. Un erro de importante calibre. Non penso crer máis o que se escribe dende Pontedeume.

    Por outro lado, gustaríame que se adicaran máis esforzos a comentar (mesmo criticar, se o permite o negocio), e o lanzo á xente que tivo relación algunha con catro anos de bipartito, a figura do axente urbanizador (¿por que sigue vixente? ¿por que non houbo nin debate público sobre a súa idoneidade nun goberno progresista?).

    E gustaríame que se adicaran menos esforzos a puntualizar se determinado informe X se vai a aprobar finalmente polo Parlamento Europeo o 26 de Marzo ou o 27 de Marzo, cousa que acho pouco relevante xa que non son europarlamentario.

  6. ninguén che impide facelo, deixa aos demáis que adiquen os seus esforzos ao que consideren convinte. O debate previo á aprobación deste informe é importantísimo, tanto para os europarlamentarios como para os electores europeos (eu son un deles). En canto á credulidade, non dependen de onde senón de quen, non vaiamos a caer na topofobia.

  7. Boa anotación, ao conxunto de falacias lóxicas engadimos a nova
    ad toponimun (e indicamos bibliografía recomendada?).

    Tamén lembra que, se o que antes eu dicía sobre a credulidade era unha ironía, a túa actitude incorre na máis coñecida falacia ad hominem, que neste caso tentas espallar para hipotéticas comunicacións do colectivo radicado na vila do Eume.

    O debate debe ser tan importante que che sigue impedindo falar do asunto que antes che reclamei, e pola contra si che permite falar da forma do debate que van ter no europarlamento os representantes electos. Permítete pensar e opinar nesta discusión, Rodrigo, e non esperar a ver o que din os europarlamentarios, nin moito menos seguir falando do emisor da opinión nin da forma na que se vai a emitir.

  8. Sempre soube que destapar-se, falar abertamente, com nome e apelidos, em foros ou simples comentários, tem os seus inconvenientes, mas isto obriga-me a ser respeitoso e medir as palavras. Mas se queremos um debate “sério” [nom sei se é a palavra adequada], positivo e construtivo, devemos falar a cara descoberta.

    Co meu comentário anterior, nom quixem amolar a ninguém. Pudem ser mais sinceiro e dizer que creio que o post de Fusquenlla é umha informaçom, mais é umha informaçom sesgada, só repite un texto, sem mais, falta-lhe o fundamental de toda informaçom, o respostar ás preguntas: que?, quem?, como,? onde?, cando? e por qué?, também falta a fonte …

    Polo que desde a minha opiniom a informaçom dada por Fusquenlla é incompleta e pode que até algo confusa. Que o texto pode valer para debater o asunto do “Axente urbanizador”?, nom creio que seja o caso agora.

    Nom vou ser eu quem ponha em dúvida a actividade desenvolvida polo Colectivo Fusquenlla na defensa do território, con denuncias, propostas, debates e outras actividades, mas semelha que alguém anda coa espada levantada, … Quem tem esta actitude, saberá o porque …

    Nom bou fazer grandes e profundos análise, máis se quero deixar claro três cousas.

    A primeira que desde umha posiçom de esquerdas nom devemos desligar a defensa do território das outras loitas políticas, económicas, sociais e culturais, como se dumha ilha se tratase, polo que nom podemos esquecer que estamos ante umha ofensiva da direita conservadora nun momento de crise económica geralizada a nivel mundial e o que está a pasar na Galiza, forma parte desta ofensiva. Polo que, entre outras cousas, ter a companheiros de viagem, na “Rede Galiza Nonm Se Vende”, a “peperos confesos” e que aplaudem a chegada ao governo de Feijoo nom resulta nada agradável.

    En segundo lugar, na mesma linha e conforme ao dito com anterioridade, nom considero que seja igual que haja um governo na “Xunta” do PP que un do PSOE-BNG, por moi mal que estes últimos o figeram.

    Considerando que se figerom algumhas políticas interessantes desde o bipartito PSOE-BNG, a recuperaçom do poder político na Galiza por parte do PP, é dunha grande irresponsabilidade da “esquerda” institucional, conformada polo PSOE e BNG. Os dirixentes destas formacións nom poden deixar o asunto como se o que passou só tive-se unha importáncia relativa sem mais. Estes três anos e medio de bipartito, fôrom três anos de oportunidades tirados pola borda, por arrogáncia, mas sobre todo por nom atrever-se [ou nom querer] encetar cambios reais nas formas e nas políticas, nom se contou co movimento social, para possibilitar cámbios estruturais, apostouse por continuar com políticas neoliberais no económico e no fundamental da ordenación do territorio. No campo das ideias nom se deu umha verdadeira batalha ideológica e pedagógica. Já nom falemos o que significou continuar co projecto da Cidade da Cultura “O Mausoleo de Fraga”.

    E em terceiro e último lugar, negar o carácter e actividade ecologista de ADEGA, nom é justo nem real. ADEGA é umha peça moi importante do ecologismo galego, por historia e por compromisso e trabalho desenvolvido até hoje e que aguardo continue no futuro como até agora.

    Sem mais,
    Saúde e Liberdade !

    Inácio

  9. Eu pensava que esta nova era sobre um informe -que denúncia o urbanismo no Estado espanhol- aprovado numha comissom do Paralmento europeu mas nom, polos vistos a cousa vai de PP, ADEGA, eleiçons autonómicas e o que semelham intentos de enmerdar/fazer rebentar a Rede GNSV.

    Nom entendo nada.

  10. Iso parece evidente. O compañeiro semella ter problemas coa dixestión de batracios. A información referente ao informe Auken aparece literalmente transcrita no blog do colectivo Ártabra e non vexo por ningún lado brillantes análises sobre o seu contido, pero iso non é sesgado.
    Haberá que irse preparando, istas son as actitudes dos que están a punto de chegar a San Caietano

  11. Calquera información é sesgada, Inácio. Non queda máis remedio, tanto polo aínda inexistente reduccionismo da natureza como pola infinita inducción dos feitos particularizados.

    Hai outro tipo de información, que é a información parcialmente errónea, como a correcta anotación que ti puxeches sobre a data de aprobación. E hai información interesadamente errónea como o afirmar que falta “respostar ás preguntas: que?, quem?, como,? onde?, cando? e por qué?, também falta a fonte …”

    Porque no post xa se respostan:

    Que? O informe Auken
    Quem? Parlamento Europeo
    Como? Sesión Parlamentaria
    Onde? Bruxelas ou Estrasburgo (a saber)
    Cando? Efectivamente, o 26 de Marzal (esta si que faltaba)
    Por qué? Por mor da situación española

    Cuestións periodísiticas aparte, empezo a fartar de tanta puntualización, son comentarios en van, máxime tendo en conta que sigues falando falazmente da rede GZNSV, o que ven a demostrar cal era o obxectivo principal agochado tras esa puntualización irrelevante: a saber, emites todo nunha situación de prexuízo. O mesmo prexuízo que che impediría estar de acordo nun asunto concreto cunha persoa con ideoloxía contraria á túa; por exemplo, nun asunto de ecoloxía. E o mesmo prexuízo que, por cousas incompreinsibles, non impide no BNG ter partidos e militantes de todo o arco político, dende patriotas exaltados de dereitas ata esquerdistas e comunistas.

  12. Entremos no informe, pois, que é do que se trata.

    (as miñas opinións sobre o bipartito gárdoas para outra ocasión)

    A primeira cousa que me chama a atención é que o informe é unha resposta ás peticións formuladas diante do Parlamento Europeo a causa da repetida vulneración do dereito á propiedade privada dos cidadáns europeos (españois e galegos excluidos, polo que se deduce do punto 4º das peticións) por parte dos axentes inmobiliarios e as autoridades españolas. Só moi de refilón aborda os efectos da actividade inmobiliaria na economía e a baixa aplicación da avaliación ambiental nos plans e proxectos, pero, vergoñentamente, para “vesti-lo informe”.

    Nin menciona, nas súas dez páxinas, o dereito á vivenda, pois non é eso o que está en xogo, senon o dereito dos Europeos ricos a facer investimentos inmobiliarios en España.

    Non é pois un informe que fale dos efectos da especulación inmobiliaria no territorio, nin na calidade de vida das persoas, nin na economía, senon que aborda, en 18 dos seus 26 considerandos, os efectos nas propiedades do resto dos europeos en España.

    Por outra banda, en Galiza aínda non se aplicou, que eu saiba, o axente urbanizador en ningures, que é a única figura urbanística extraña ao resto da UE. (O resto das figuras urbanísticas que reparten cargas e beneficios entre a sociedade e os promotores son figuras vixentes en calquera outro país europeo).

    Tampouco se derrubou ningunha urbanización costeira, desas que “adornan” o país.

    Polo tanto non temos por qué sentirnos aludidos polo informe Auken. Eiquí, na Galiza atlántica, non están en perigo as propiedades mercadas cos fondos de pensións dos cidadáns europeos do norte. Non, o informe Auken é para eses bárbaros mediterráneos, como os de Murcia, aos que, pobriños, xa hai anos que superamos os galegos no que atinxe á producción anual de vivendas.

    Voltando ao informe, creo que compre facer unha lectura completa del. Entrando nalgunha páxina de grupos ecoloxistas vin que reseñaban frases do informe sen moita máis reflexión, o que resulta bastante preocupante.

    Penso que o informe Auken pode, ademáis, servir de excusa para retirar transferencias europeas que no seu momento serviron de moeda de cambio para a nosa integración na UE. Non só se fan infraestructuras ou edificios inútiles (en moitas ocasións) cos fondos europeos. Tamén a política de rehabilitación ven de transferencias europeas, e a meirande parte dos programas sociais e educativos especiais dos Concellos, e a formación para o emprego…

    Eu creo que, sinceramente, ninguén se vai preocupar polos problemas dos españolitos e galegos de a pé en Europa (sería a primeira vez).

    É tempo xa de elaborar o noso propio informe Auken en Galizanonsevende, de poñer tódalas barbaridades que os poderes públicos consinten ou, directamente, cometen cos galegos e coas galegas, sobre o papel.

    saúde

  13. Se ben é certo que o informe Auken xurde para defender os dereitos dos inversores europeos no litoral español, tamén o é que fala de certos problemas ligados ao urbanismo e que son transferibles a Galiza: ambientais, sociais e económicos.
    Non entendo sen embargo que se diga que o axente urbanizador non aparceu aínda por estas terras. Un exemplo claro e coñecido é a famosa urbanización de Perbes (Miño). Moitos particulares foron expropiados por unhas miserentas pesetas que logo se transformaron en cantidades millonarias.
    E aquí reside precisamente a importancia deste informe: por primeira vez se cuestiona a figura do axente urbanizador que antepón os intereses dos promotores aos dos pequenos propietarios. Unha versión moderna do vello feudalismo. E, paradoxicamente, o Estado Español e a Xunta de Galiza nunca foron quen de erradicar estes abusos
    Estou de acordo con Miguel en que se pode e debe facer un informe para o noso país. Máis, creo que o urbanismo é a asignatura pendente dos ecoloxistas en Galiza a pesares de ser un factor tremendamente destrutivo do noso territorio

  14. O procedemento utilizado na urbanización de Miño foi o da expropiación, non a concesión de obra urbanizadora (tamen chamado axente urbanizador).

    A diferencia é que no primeiro é o Concello o que expropia aos propietarios do solo e logo, unha vez o solo é público, encargalle á unha empresa que urbanice, a cambio de darlle os solares.

    No caso do axente urbanizador (chamado concesión de obra urbnizadora pola LOUG)a administración aproba un plan de sectorización, ou un programa de actuación… Despois, mediante concurso, o concello outorga a concesión de obra urbanizadora sobre eses terreos. O propietarios, fronte a esta actuación, teñen dúas opcións: declinar a invitación a aportar os costes de urbanización, ou participar pagando os costes aportando solo ou pagando en metálico. A primeira opción conduce cara a expropiación do solo. A segunda a pagar a urbanización e obter a cambio solares. Pero os prezos de urbanización sempre son inflados pola empresa que urbaniza, para quedarse coa meirande parte dos solares. Esto acontece por que a administración non limita (Valencia é un exemplo desto) os costes de urbanización que poden ser repercutidos nos propietarios do solo.

    Tanto monta, monta tanto. Pero a expropiación creo que é aínda máis grave.

    De todos modos o sistema de actuación chamado axente urbanizador é como calquer procedemento, pode servir para o mellor e o peor, depende da vontade política de quen o impulsa: por exemplo o goberno basco aplicou este procedemento para “puentear” a propietarios do solo que estaban agardando polo mellor postor para vender (polo tanto estaban especulando): chamaron mediante concurso a un axente urbanizador para desenvolver este solo e facer un polígono de vivenda cun 70% de vivenda protexida.

    un saudo

  15. Tanto monta, monta tanto.

    Sobre a expropación ou o axente urbanizador, dicir que é normal a extorsión das inmobiliarias cando mercan terreos. Si se aplica con normalidade a amenaza a recurrir a este método se o particular non se quere desfacer da propiedade a ese precio. Polo tanto, non sei se usa ou non xa, o caso é que pode que nin sexa necesario porque adoitan mercar pola forza (expropiar, logo) todos os terreos a precio ridículo.

    Sobre o caso basco, ¿tiña máis competencia a expropiar un privado que a admon., sendo para interese público? De ser así, habería que mudar a lei. Pero o que dis non ten moito sentido, porque o uso que se lle deu ao axente urbanizador veu forzado pola ausencia de recursos de actuación da administración. Foi unha medida pragmática.

  16. unha medida pragmática pero que evitou que o propietario-promotor que non quería urbanizar o solo cos límites que lle establecía o goberno basco (70% de vivenda social), seguise especulando con terreos no centro de Vitoria.

    A alternativa sería ter actuado a administración directamente, expropiando.

    E logo urbanizando a través dunha empresa pública ou mediante unha concesión a unha empresa privada.

    Pero eso é peor para o interese público, pois implica dúas cousas:
    1º demostrar o interese público da intervención, diante do contencioso que seguramente presentaría o primeiro propietario.
    2º contar con financiamento público suficiente, avalando a urbanización, igual a hipotecar recursos públicos.

    Deste modo o único que fai a administración é cambiar a un promotor que non quere urbanizar solo para construir vivenda protexida por outro que sí quere, cunha figura que lle permite poñer limites á iniciativa privada sin hipotecar ningún recurso público.

    Eu creo, en xeral, que de tódolos xeitos hai que ir á raiz do problema, non se trata de cambiar o monopolio dos promotores polo monopolio dos propietarios do solo.

    Hai que cuestionar por qué temos que seguir construindo vivendas cando hai, só en galiza unhas 300.000 vivendas baleiras, e non estou contando a segunda residencia.

    E a propiedade do solo ten que ter un fin público. Se non é público ten que ser productivo, ou ben aportar valores ambientais e calidade de vida á comunidade.

    galiza ten a metade do seu territorio ocupado por monte improductivo e abandonado, que ten perto de 1.000.000 propietarios (de cada tres galegos, un é propietario de monte abandonado).

    son un par de problemiñas, para que un país avance, sí señor.

    Ocasionados os dous pola “bendita” propiedade.

    Lía o outro día que España é o país europeo onde o dereito de propiedade está amenazado.

    Esto non é certo. En alemania o estado tería derrubado ou expropiado para adicalas a aluguer esas 300.000 vivendas baleiras.

    Eiquí, como moito, damos 6.000 euros aos seus propietarios para que as aluguen e nin sequera somos capaces de gravar as vivendas baleiras ou as parcelas improductivas con impostos especiais.

    saudos

  17. A cuestión do dereito á propiedade, no contexto actual, claro está, ven sendo preocupante pola expropiación cara fins especulativos.

    Entendo e concordo con que a propiedade non pode estar por riba do dereito á subsistencia dos demáis. Pero eiquí vense aplicando a figura expropiatoria por entidade privada, case unicamente para a fin especulativa. Como o resto da urbanización do país, creouse unha cultura da propiedade e da vivenda como forma de negocio exclusivamente. Xa non se fan vivendas para habitar, fanse vivendas para invertir.

    Tamén é certo que hai casos nos que a expropiación, para fins especulativos privados, levou por diante terras de labranza e subsistencia, ou vivendas en efecto xa ocupadas. O cal non pode ser nunca xustificable con crecemento demográfico nulo.

  18. completamente de acordo

    pero tamén hai moitos casos por galiza adiante nos que se defende, en base ao dereito a propiedade, que cada un pode construir onde lle peta, ou mellor dito, que cada debería ter dereito a construir onde lle pete, para así poder vender as parcelas que son para patacas como solares onde facer chalés.

    E así está galiza inzada de casiñas, máis feistas ou menos feístas.

    Esta dispersión leva consigo a necesaria contaminación das augas freáticas (outra vez a relación entre ecoloxía e urbanismo)

    Como exemplo do que digo está Lavadores, en Vigo, pero valería calquer periferia urbana. Hoxendía, en Lavadores, en Vigo, as augas subterráneas están completamente contaminadas, non por residuos industriais, senon polas excrecencias da vivenda dispersa, que ao non contar con servizos colectivos de saneamento e depuración, por terse construido ao marxe do control urbanístico, vertense ao terreo, vía pozo negro ou fosa séptica sen mantemento. Ademáis esta dispersión ao servirse de pozos particulares esquilma os recursos hídricos.

    Por iso, entre outras moitas cousas, como o impacto paisaxístico, o abandono dos núcleos tradicionais que a dispersión leva parella, o estrago das terras máis vizosas, que son en moitas ocasións as que están ao carón das aldeas tradicionais, por iso, dicía, dende o meu punto de vista non se debería opoñer aos abusos da administración, que é quen autoriza proxectos e da cancha aos especuladores…o dereito á propiedade privada, senón a ordenación racional do territorio en función dos intereses da maioría.

    o exercicio do dereito a construir en calquer sitio, sen control, ten por seguro que levou por diante moitísimas máis hectáreas de terras de cultivo que as urbanizacións salvaxes, desnvolvidas vía expropiación ou non.

    saúde

  19. Pero o informe, recoñecendo a énfase no dereito á propiedade e na defensa dos intereses dos cidadáns comunitarios, é contundente en denunciar a falta de planificación, a destrucción do medio rural, a degradación medioambiental, o confuso panorama xurídico e a abusiva explotación de recursos materias. E eses son os argumentos defendibles, ao meu modo de ver.

  20. eu creo que non podemos defender uns parágrafos do informe e outros non.

    O feito é o informe completo, por que claro que todos estamos de acordo en defender o medio ambiente, pero o que move a UE non é protexer a costa nin a paisaxe nin a natureza.

    No informe dise o que se dí, que non se respetan oa investimentos inmobiliarios dos cidadáns europeos non españois.

    despois “vístese de seda” falando de medioambiente e ata de participación cidadá, para que os progres do parlamento europeo, incluídos os progres españois voten a favor ou se absteñan.

    Creo, sinceiramente, que están buscando unha coartada para deixar de transferir fondos comunitarios do norte para o sur.

    Para a meirande parte dos países da UE somos a Florida europea, cómo se van preocupar polo noso mediambiente?

Leave a Comment

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.