Medidas contra a corrupción

De auténtica lacra pódese calificar a corrupción que aniña nos concellos galegos. O poder do diñeiro iguala aos partidos políticos e subtráelles o seu contido ideolóxico. As siglas que hoxe representan á cidadanía galega demostraron ser propensas aos cantos de serea dos promotores inmobiliarios e demais ralea depredadora. Pero esta corrupción que beneficia a determinados rexedores e partidos políticos ten como cruz uns efectos aciagos para o conxunto da veciñanza. Non só esquilman a paisaxe que pertenece a todos por igual, e da cal vivimos, senón que provoca no honesto cidadán un sentimento de frustración e desalento que o alonxa das súas responsabilidades políticas. Pódese discutir cales serán as medidas necesarias para combatir esta perversión do sistema político mais ninguén nega a necesidade de tales medidas. A presión social e a disposición institucional son claves para afrontar o problema, tendo sempre presente que a segunda será máis efectiva canto máis forte sexa a primeira.

Recentemente tivo lugar un encontro de expertos na materia que estudaron as distintas medidas que, na súa opinión, poden poñer freo ao preocupante crecemento da corrupción urbanística. Este grupo formado por máis de 200 xuices, fiscais e catedráticos de Dereito Penal, de ideoloxía progresista, elaboraron un manifesto, do que se fixo eco a prensa do país, no que avogaban pola implantación de medidas radicais como única solución ao problema do urbanismo salvaxe. Partindo do feito da existencia de concellos corruptos que actúan á marxe da legalidade vixente e das ordes emanadas das institucións superiores, autonómicas ou centrais, este grupo de xuristas propón que tales concellos sexan desprovistos das súas competencias en materia urbanística, subtraéndolles as capacidades de autonomía que até agora disfrutan. Medidas que non desbotan a posibilidade de disolución de determinados Concellos. Igualmente se pide reforzar o papel dos secretrarios, cuxos informes non son actualmente vinculantes para os alcaldes.

Outro estamento que debe ser controlado segundo os xuristas é o formado por notarios e rexistradores que en moitas ocasións actúan con “connivencia, complacencia, neglixencia ou omisión”. O branqueo do diñeiro estaría máis controlado de obrigar aos notarios a denunciar operacións sospeitosas.

Os gobernos autonómicos deben impedir o crecemento urbanístico desmedido que os concellos propoñen a través dos seus PXOM, exixindo que estes se basen en datos reais e non especulativos do crecemento da poboación. Hai vilas galegas que tendo un crecemento vexetativo negativo, os seus planeamentos urbanísticos tentaban triplicar o chan urbanizábel.

Un denominador común a todos os concellos afectados pola corrupción é a impunidade coa que actúan os seus alcaldes amparándose na suposta aotonomía municipal e no carácter non vinculante dos informes dos seus técnicos. Para estes xuristas debería modificarse o Código Penal co ánimo de considerar delito os casos de prevaricación manifesta, como pode ser conceder licenzas a obras non acordes coa lexislación vixente. Nestes casos o informe respalda a demolición obrigatoria e sen dilación das obras declaradas ilegais pola xustiza.