O Goberno ve inconstitucional a Lei do Solo por invadir competencias na costa

O Executivo está disposto a levar ao TC catro preceptos, pero negocia coa Xunta

Á lista de conflitos institucionais entre a Xunta e o Goberno central hai que sumar un máis, esta vez motivado pola coñecida como Lei do Solo, cuxa última reforma foi aprobada polo Parlamento galego o pasado día 25 de marzo. O Ministerio de Medio Ambiente ve indicios de inconstitucionalidade en catro preceptos da norma por entender que a Xunta se extralimita nas súas funcións e interfere nas competencias do Estado en materia de costas -os cen primeiros metros a contar desde a ribeira do mar-. Entre esas “interferencias” figuran a capacidade da Xunta para autorizar determinados usos nas zonas de dominio público marítimo e a legalización de construcións levantadas sen licenza con anterioridade ao 1 de xaneiro de 2003 e sobre as que non pese expediente algún.

Mediante unha “carta de cooperación”, o Ministerio de Política Territorial, a instancias do de Medio Ambiente, advertiulle á Xunta de que ten que reformar a redacción deses catro preceptos se quere evitar que a lei acabe recorrida ante o Tribunal Constitucional. Ademais, deuse parte ao Constitucional do conflito co obxecto de ampliar en seis meses o prazo para presentar o recurso se finalmente as negociacións entre as dúas administracións péchanse sen acordo. En todo caso, Xunta e Goberno xa puxeron en marcha a comisión bilateral encargada de negociar os artigos cuestionados e solucionar as discrepancias.

O que máis chama a atención da Xunta é que dúas dos preceptos que agora se pon en dúbida xa estaban recollidos, desde os anos 2002 e 2004, na Lei do Solo. “Isto non ten ningún sentido”, reprochan desde a Consellería de Medio Ambiente, impulsora da última reforma da norma básica do urbanismo en Galicia.

Actividades na costa

Un dos artigos sinalados polo departamento de Elena Espiñenta é o 38, que identifica os usos que poderá autorizar a Xunta nos chans rústicos de protección de costas e ríos, como as instalacións para talasoterapia, termas, piscifactorías, depuradoras, estaleiros ou turismo rural. A estes usos, vixentes desde a reforma de 2004, o Goberno galego engadiu na última revisión os aparcadoiros para praias, deportes náuticos e paseos marítimos e fluviais.

Pero o Ministerio de Medio Ambiente non cuestiona o contido da última reforma, senón os usos vixentes desde 2004, e advirte á Xunta que iso podería ir contra a Lei de Costas, polo que lle recomenda que a Lei do Só recolla explicitamente a súa “suxeción” á de Costas e a esixencia, para calquera autorización, de contar cun informe sectorial elaborado polo ministerio.

O Goberno galego di que non habería inconveniente en atender as recomendacións, aínda que o considera “de xeito evidente innecesario considerando o carácter básico da lexislación estatal”, pero que anteriormente o Ministerio de Vivenda expuxera outro conflito sobre o mesmo artigo no que negaba as competencias á Xunta para autorizar estes usos.

“A contradición entre os departamentos do Goberno central resulta evidente. Para un non serve o artigo e para outro vale sempre que se faga referencia á Lei de Costas e á solicitude dun informe previo”, sostén a Consellería de Medio Ambiente.

Regularización

Outro precepto en dúbida é a disposición transitoria terceira, que dá un prazo de dous anos para regularizar as construcións levantadas sen licenza antes do ano 2003 sempre que non estean expedientadas. Se se atopan na zona de protección de costas ou de espazos naturais, será preceptivo obter un informe favorable da Comisión Superior de Urbanismo.

Pero o Ministerio de Medio Ambiente cuéstionaa porque a interpreta como unha “pretensión de legalizar edificacións e construcións executadas en infracción da Lei de Costas”. Considera que é unha porta aberta a dar o visto e prace ás vivendas e naves levantadas ilegalmente en primeira liña de praia.

Con todo, a Xunta rexeita que se produza “legalización algunha” e precisa que o artigo está pensado para “permitir a inscrición rexistral a favor do seu titular” e só no caso de que non fosen denunciadas ou expedientadas pola Administración. A consellería de Agustín Hernández replica ademais que a zona de costas está dobremente vixiada pola Xunta e o Goberno e que resultaría estraño que a estas alturas as edificacións ilegais xa non estivesen identificadas. “O que non parece posible é que existan edificacións ilegais nesa zona que leven rematadas máis de seis anos e non estean expedientadas”, argumenta.

Os outros dous preceptos teñen menor calado político. Un é o que considera como chan rústico de protección de costas os ámbitos situados en zonas de servidume sen plan parcial aprobado antes de decembro de 2002. Para o Goberno, a Xunta se extralimita nas súas funcións, pero esta respóndelle que a redacción mantívose invariable desde o ano 2002.

E o último afecta á conversión en chan urbanizable de determinados asentamentos dispersos xurdido á marxe da achaiadura e antes de 2002. O ministerio pídelle á Xunta a interpretación máis estrita e o Goberno galego, neste caso, está plenamente de acordo en asumir as recomendacións. Faro de Vigo