Salvemos Monteferro
A finais do ano 2005 transcendeu ós medios de comunicación o proxecto de construción dunha carreteira de circunvalación (con beirarrúas, miradoiros, luminarias e impresionantes rotondas) no espazo natural de Monteferro, en Nigrán. Unha iniciativa do Concello e a Deputación (ambas do PP) coa conivencia da Comunidade de Montes, que neses días estaba a perpetrar continuas e salvaxes cortas de arborado.
Non era necesario ser moi estudiado para saber que se trataba do primeiro paso para a urbanización dese último reducto verde na veira sur da Ría de Vigo.
E tampouco era necesario que os promotores, xa citados, tiveran que pasar filtro legal ningún, pois a obra estaba presentada como “mellora do vial existente”. Pouco despois, a principios de 2006, naceu “Salvemos Monteferro”. Era daquela cando viñan de arder varios coches de opositores á especulación no Val Miñor en atentados nunca de todo esclarecidos, e cando esa obra de Monteferro estaba xa licitada e adxudicada á empresa “Taboada y Ramos” de Lalín. Era por esto último polo que moitos nos dicían: É unha causa perdida. Non hai nada que facer.
Salvemos Monteferro, destacando o valor do monte como vivencia próxima e compartida, recolleu en catro meses 10.000 sinaturas contra o proxecto. Creou unha páxina web que aglutinou rapidamente apoios e solidariedade, unha páxina que superou recentemente as 40.000 visitas. Organizou mobilizacións e conseguiu certa presencia nos medios. Moveuse ante as institucións resaltando a ilegalidade do proxecto (baseándose nas Normas Subsidiarias en vigor, onde Monteferro figura como espacio natural) e presentou denuncias destas ilegalidades, xuridicamente fundamentadas, ante todas as Consellerías con competencia no caso.
Salvemos Monteferro participou activisimamente, xunto coas Asociacións de Veciños, na revolta popular que o día 2 de xuño de 2006 impediu a aprobación do PXOM de Nigrán e que levou á súa retirada definitiva, estando hoxe en trámite a elaboración dun novo Plan, con transparencia e participación veciñal.
E foi xustamente un ano despois da creación da súa páxina web, o 18 de xaneiro de 2007, cando Salvemos Monteferro puido anunciar, con lexítimo orgullo, que o proxecto de urbanización do monte fora definitivamente retirado. “Gañamos unha batalla” era o titular dese día.
O goberno actual do Concello de Nigrán (PSOE-BNG) ten no seu programa a consecución dunha figura xurídica de protección dese monte que faga imposible en adiante calquera veleidade de futuros gobernantes.
Salvemos Monteferro segue aí, escéptico e vixiante. Actualmente integrado na Rede a ría non se vende, traballa con outros oito colectivos na defensa do litoral da Ría de Vigo e do Val Miñor. Neste último espazo está a dedicar boa parte do seu esforzo a combater proxectos tan desatinados e destructivos como o Polígono industrial do Porto do Molle ou o Parque Eólico Albariño 1 na Serra da Groba, xunto coa asociación recentemente constituída SOS: A Serra da Groba.
Este é un conto que escribín fai unhas semanas para o foro de Ribarravia. É un pouco apocalíptico, pero espero que vos guste. Decir que son membro activo do Foro Social e que estou totalmente en contra do que se lle quere facer o Ribeiro.
E NOS NON O PODEMOS PERMITIR
As oito da mañán. O teléfono. ¿Quén a estas horas?
– ¿Sí?
– (…..)
– Vaia, sí claro que vou. ¿A qué hora?
– (…..)
– Vale, vémonos alí.
Un veciño, internado na residencia da Garda, acababa de morrer. Meu curmán avísame da hora do enterro. Prepárome e saio cara o meu…, o meu…, o que foi o meu pobo.
Levo anos vivindo en Portugal. Cambiei a miña residencia cando aquela merda empezou a funcionar, e vimos todos que os que tíñamos razón, pois tíñamos razón.
Non me facía moita gracia volver, pero… un veciño, xa sabes, hai que cumplir.
O enterro era ás cinco. Tempo suficiente. Vou pola estrada de Caminha cara a Tui. Despacio, chégame o tempo. Lévanno directamente para a igrexa. Con estar ás catro e media sobra.
Paro na Cañiza pra xantar. Pido un blanco. “¿Ribeiro? Xa ninguén pide dese viño”, espétame o camareiro. E añade “Vostede ven de hacia Vigo, ¿verdade?. Si viñera dende Ourense, non se extrañaría que xa ninguén o pida”.
Xa sabía que as cousas non andaban ben naquela terra que un día foi a miña. Pero non sabía que fora tan, tan, tan mal.
Baixando da Cañiza, levaba a ventaniña do coche aberta. Antes de chegar a Melón, non puiden mais que pechala. O cheiro era nauseabundo. Insoportable. Pero peor era o que empezaban a ver os meus abraiados ollos. Non había nada, nada, nada. Aquel paisaxe era demencial. As árbores parecían petrificadas. Non estaban queimadas, estaban mortas. Ringleiras de cadáveres, que nun tempo foran piñeiros, carballos, estaban alí, con aquel cor cobrizo, sen follas. Non había herba, o chan era cenicento. E alí estaba. A nai da nosa desgracia: O parque medioambiental de Carballeda de Avia, coa sua entrada directa da autovía. Non puiden resistir a tentación e collín o desvío. ¡Dios! Menos mal que non iba a haber vertedeiro. Montañas e montañas. Por un lado a basura, por outro as rodas, as neveiras, os ordenadores, os depósitos dos lodos. Aquel fedor. Era insoportable. Acercouseme o vixiante, cuspidiño os investigadores de ET, co seu traxe de traballo que non deixaba entrever vida humana, so o seu movemento, me decía que aquelo que viña hacia min era unha persoa, ou que algún día debeuno de ser. Contoume a odisea dos traballadores daquel inferno de ratas, gaviotas, asentementos infrahumanos dos que ainda podían vivir daquela hecatombe. A xente non aguantaba mais dun mes. Moitos marchaban enfermos, outros íbanse porque non aturaban aquel cheiro do inframundo. ¿Os soldos? Unha miseria. ¿O traballo? “Mire vostede, ¿como quere que sexa o traballo aqui? Pois unha merda, señora, unha merda”
Con toda a broma, xa eran as catro e dez. Tiña que marchar. O home marmurou algo. “Eu era dun pobo, de ahí”, dixo sinalando hacia Vilariño. “Si lle houberamos feito caso a quen nos avisou”. “Agora xa é tarde” repliquei. “Sí”. Aquel “si” denotou tanta amargura, que non puiden sinón sentir como un nudo me apretaba a garganta.
Marchei. O tempo botábaseme enriba. Cheguei a rotonda da cooperativa. E aquelo empezou a ensinarme o inferno que tanto tempo temín ver: non había vida, so se vían cristales rotos, maleza seca (e era xuño). A estrada que me levaba o meu pobo, flanqueada noutro tempo polas casas cheas de vida, estaba deserta. Nun lado vin dous cans. Debían levar mortos algún tempo, pois so quedaba deles os osos. Cheguei o que un día fora o meu pobo. Non aguantei mais. Aquela angustia que me invadia dende o mesmo día que decidín marchar, tornouse en desesperación. Das viñas so quedaban as cepas, sin vida, sin herba, cos alambres rotos. No pobo non quedaba nadie. A sensación de vacío era atronante. Cheguei o campo da igrexa. Alí estaban os que foran os meus veciños, vidos de lonxe para o enterro. Nas suas caras vin o reflexo da miña. A sua desesperanza, era a miña. A sua resignación, era a miña. A sua pena, era a miña. Alí estaba o meu…, o meu…, o que fora o meu pobo. Alí estaban os meus…, os meus…, os que foran os meus veciños. E alí non estaba so o cadáver do veciño morto. Alí estaba o cadáver do Ribeiro.
Pra que esto so sexa un triste conto, temos que loitar compañeiros. Por que esto é o que lle espera o noso Ribeiro: ser un cadáver. E nos non o podemos permitir.
PARQUE MERDAMBIENTAL NON.
Super-rigoroso e crível o conto. Do que mais gosto é da reflexom sobre como cada dia geramos mais lixo.
Nom estaria de mais fazer um conto sobre os agrotóxicos empregados no Ribeiro.