Greenpeace denuncia os graves impactos da industria da acuicultura e demándalles prácticas sostibeis
Informe “A industria acuÃcola e de engorde: un reto de sostibilidade”
Greenpeace denuncia os graves impactos da industria da acuicultura e demándalles prácticas sostibeis
A crecente demanda de produtos acúicolas provoca contaminación quÃmica, invasión de especies foráneas, abusos de dereitos humanos e sobreexplotación pesqueira
Greenpeace presentou hoxe o informe “A industria acuÃcola e de engorde: un reto de sostibilidade” no que resalta a necesidade de que a acuicultura abandone as súas actuais prácticas destrutivas e avance cara á sostibilidade. Este informe foi realizado polos Laboratorios de Investigación de Greenpeace na Universidade de Exeter, Reino Unido. Este informe mostra o xeito na que a industria pode e debe evolucionar cara á sostibilidade; e ofrece aos grandes puntos de venda varias referencias para asegurar que os produtos acuÃcolas que venden son sostibeis. Greenpeace pide a estes puntos de venda que retiren das súas estanterÃas todos os produtos procedentes da acuicultura insostenible. Dado o continuo declive dos stocks pesqueros, a demanda de langostino, salmón, atún, tilapia e outros peixes de acuicultura non cesa de crecer a nivel mundial. En tan só cinco anos a porcentaxe de peixe e marisco procedentes da acuicultura aumentou do 33% ao 43% actual.
O informe de Greenpeace mostra os severos impactos ambientais e sociais desta industria. Os máis importantes son:
sobrepesca: o uso de peixes para a elaboración de harina e aceite de peixe para alimentar a moitas das especies que se crÃan e engordan nas granxas de acuicultura non diminúe a presión sobre as pesqueirÃas, senón que en moitos casos a empeora. A cantidade de peixes necesaria para que un salmón engorde un quilo é de entre 4 e 5 kg. No caso do atún vermello, esta cantidade elévase ata os 20 kg por cada quilo de peixe producido.
contaminación quÃmica: ás gaiolas e aos estanques de produción engádense unha gran cantidade de produtos quÃmicos e de fármacos para controlar os virus, as bacterias, os fungos ou outros patóxenos, poñendo en risco a biodiversidade próxima. O uso de antibióticos supón tamén un risco potencial para a saúde pública, ao favorecer o desenvolvemento de resistencias. No caso do salmón, as últimas investigacións apuntan a que a infección por piollos mariños nas granjas provocará unha disminución do 99% das poboacións locais de salmón rosado nas próximas catro xeracións.
invasión de especies foráneas: a fuga de especies nun medio do que non son orixinarias provoca case sempre consecuencias negativas para as especies autóctonas. Un exemplo atopámolo na fuga de salmóns do Atlántico no océano PacÃfico, onde desprazou a poboacións autóctonas como a troita arcoiris migratoria de Norteamérica, ao competir con elas pola comida e o hábitat.
Abusos de dereitos humanos: a ubicación das granxas impide o acceso ás áreas costeras que, en moitos casos, son un territorio de uso común das comunidades locais. No caso da cativa de langostino tropical en paÃses como Filipinas, Vietnam, Tailandia, Bangladesh, Ecuador, Fonduras ou Brasil, produciuse o desprazamento de comunidades costeiras a gran escala, moitas veces sen compensación económica e sen recibir a cambio un lugar alternativo onde poder vivir. En paÃses como Bangladesh, máis de 150 asasinatos están directamente relacionados coa acuicultura.
destrución costeira: a ubicación destas granjas en espazos costeros de alto valor ambiental provoca un deterioro irreversÃbel da súa riqueza natural, como no caso da destrución de bosques costeiros de manglar en todo o mundo. En España atopamos exemplos como o Plan de Acuicultura de Galicia, que suscita invadir espazos da Rede Natura 2000 europea.
“É vital que tanto consumidores como distribuidores destes produtos coñezan os impactos reais da acuicultura e elixan o que comen e venden sen necesidade de esgotar nin destruÃr os recursos do Planeta”, declarou Pomba Colmenarejo, responsable da campaña de Océanos de Greenpeace.
Dada a gravidade destes impactos, Greenpeace recomenda aos puntos de venda que só se abastezan de produtos acuÃcolas que poidan garantir que non proveñen da destrución. A organización ecologista pide ademais aos produtores que poñan en marcha as seguintes medidas para facer sostÃbel a acuicultura:
- utilizar pensos de orixe vegetal que procedan de agricultura sostÃbel;
- minimizar o uso de fariñas e aceites de peixe para que a produción dun quilo de peixe non necesite máis dunha quilo destes produtos;
- que as larvas das especies cultivadas proveñan de cautividade e non sexan pescadas en estado salvaxe;
- garantir a seguridade das instalacións para que non se produzan fugas;
- apoiar o desenvolvemento social e económico das comunidades locais.
Fin do comunicado. Para máis información: Pomba Colmenarejo, campaña de Océanos de Greenpeace, ao 618 54 81 93. Prensa: 91 444 14 00 ou Marta RodrÃguez ao 660 47 12 67. O informe “A industria acuÃcola e de engorde: un reto de sostenibilidad” está dispoñible en http://www.greenpeace.es
Por que non en galego?
Em galego, Galiza nom se vende
O portavoz do BNG no Parlamento Galego, Carlos Aymerich demostra ter un gran sentido da oportunidade. Segundo di aos medios de comunicación “é de sentido común parar e repensar un Plano AcuÃcola que está a levar tanta contestación social na Costa da Morteâ€. O BNG proporá que non se constrúan as piscifactorÃas de Seiruga –concello de Malpica-, Camelle –entre Vimianzo e Camariñas- e Merexo –MuxÃa-, previstas no Plano AcuÃcola da ConsellarÃa de Pesca, nos concellos da Costa da Morte, sen excluÃr outras modificacións no resto do paÃs”.
Claro que os socialistas lle recordan os compromisos de goberno conxunto e néganse a introducir cambios na plan acuÃcola.O portavoz do PSdeG no Parlamento galego, Ismael Rego, recordoulle hoxe ao seu homólogo do BNG, Carlos Aymerich, que o Plano AcuÃcola elaborado pola ConsellerÃa de Pesca “conta co aval de todo o Goberno galego”.
Rego non ten pelos na lÃngua e engade que “en ningún caso o Grupo Socialista cederá a ningunha manobra derivada do nerviosismo electoral, para pór en cuestión un plan que supón situar a Galiza como un dos principais referentes de Europa en materia de acuicultura”.
O socialista recomendou aos seus socios de Goberno na Xunta “para apoiar sen titubeos os grandes proxectos de paÃs en favor do interese xeral de todo, e sen estar medindo todos os dÃas, e en todos os casos, os posÃbeis desgastes ou beneficios electorais”.
Dixo – O BNG proporá que non se constrúan as piscifactorÃas de Seiruga.
E non quedarÃa mellor dicir… O BNG oporase a que se constrúan as piscifactorÃas de Seiruga.
Ou por exemplo…. O BNG porá como condición para manter o seu pacto de goberno, que se modifique o plano acuÃcola.
Os pobo galego pode facer oposición en defensa dos seus intereses, o BNG non? Por que?
O informe de Greenpeace paréceme moi interesante. Deixa ben claro que a sustentabilidade da acuicultura é un reto que ten que ter en conta máis cousas que o respecto aos espazos naturais. Un Plan de Acuicultura da Xunta que non estragase a nosa costa serÃa unha grande conquista, mais non terÃa porque ser necesariamente sustentábel.
E o noso consumo de peixe seguirá a ser insustentábel se continúa ligado, como hoxe en grande parte, á sobreexplotación dos caladoiros ou a unha acuicultura insustentábel, practicadas dentro ou, moitas veces, fóra do paÃs.