Salvemos Monteferro
A finais do ano 2005 transcendeu ós medios de comunicación o proxecto de construción dunha carreteira de circunvalación (con beirarrúas, miradoiros, luminarias e impresionantes rotondas) no espazo natural de Monteferro, en Nigrán. Unha iniciativa do Concello e a Deputación (ambas do PP) coa conivencia da Comunidade de Montes, que neses dÃas estaba a perpetrar continuas e salvaxes cortas de arborado.
Non era necesario ser moi estudiado para saber que se trataba do primeiro paso para a urbanización dese último reducto verde na veira sur da RÃa de Vigo.
E tampouco era necesario que os promotores, xa citados, tiveran que pasar filtro legal ningún, pois a obra estaba presentada como “mellora do vial existente”. Pouco despois, a principios de 2006, naceu “Salvemos Monteferro”. Era daquela cando viñan de arder varios coches de opositores á especulación no Val Miñor en atentados nunca de todo esclarecidos, e cando esa obra de Monteferro estaba xa licitada e adxudicada á empresa “Taboada y Ramos” de LalÃn. Era por esto último polo que moitos nos dicÃan: É unha causa perdida. Non hai nada que facer.
Salvemos Monteferro, destacando o valor do monte como vivencia próxima e compartida, recolleu en catro meses 10.000 sinaturas contra o proxecto. Creou unha páxina web que aglutinou rapidamente apoios e solidariedade, unha páxina que superou recentemente as 40.000 visitas. Organizou mobilizacións e conseguiu certa presencia nos medios. Moveuse ante as institucións resaltando a ilegalidade do proxecto (baseándose nas Normas Subsidiarias en vigor, onde Monteferro figura como espacio natural) e presentou denuncias destas ilegalidades, xuridicamente fundamentadas, ante todas as ConsellerÃas con competencia no caso.
Salvemos Monteferro participou activisimamente, xunto coas Asociacións de Veciños, na revolta popular que o dÃa 2 de xuño de 2006 impediu a aprobación do PXOM de Nigrán e que levou á súa retirada definitiva, estando hoxe en trámite a elaboración dun novo Plan, con transparencia e
participación veciñal.
E foi xustamente un ano despois da creación da súa páxina web, o 18 de xaneiro de 2007, cando Salvemos Monteferro puido anunciar, con lexÃtimo orgullo, que o proxecto de urbanización do monte fora definitivamente retirado. “Gañamos unha batalla” era o titular dese dÃa.
O goberno actual do Concello de Nigrán (PSOE-BNG) ten no seu programa a consecución dunha figura xurÃdica de protección dese monte que faga imposible en adiante calquera veleidade de futuros gobernantes.
Salvemos Monteferro segue aÃ, escéptico e vixiante. Actualmente integrado na Rede a rÃa non se vende, traballa con outros oito colectivos na defensa do litoral da RÃa de Vigo e do Val Miñor. Neste último espazo está a dedicar boa parte do seu esforzo a combater proxectos tan desatinados e destructivos como o PolÃgono industrial do Porto do Molle ou o Parque Eólico Albariño 1 na Serra da Groba, xunto coa asociación recentemente constituÃda SOS: A Serra da Groba.
Este é un conto que escribÃn fai unhas semanas para o foro de Ribarravia. É un pouco apocalÃptico, pero espero que vos guste. Decir que son membro activo do Foro Social e que estou totalmente en contra do que se lle quere facer o Ribeiro.
E NOS NON O PODEMOS PERMITIR
As oito da mañán. O teléfono. ¿Quén a estas horas?
– ¿SÃ?
– (…..)
– Vaia, sà claro que vou. ¿A qué hora?
– (…..)
– Vale, vémonos alÃ.
Un veciño, internado na residencia da Garda, acababa de morrer. Meu curmán avÃsame da hora do enterro. Prepárome e saio cara o meu…, o meu…, o que foi o meu pobo.
Levo anos vivindo en Portugal. Cambiei a miña residencia cando aquela merda empezou a funcionar, e vimos todos que os que tÃñamos razón, pois tÃñamos razón.
Non me facÃa moita gracia volver, pero… un veciño, xa sabes, hai que cumplir.
O enterro era ás cinco. Tempo suficiente. Vou pola estrada de Caminha cara a Tui. Despacio, chégame o tempo. Lévanno directamente para a igrexa. Con estar ás catro e media sobra.
Paro na Cañiza pra xantar. Pido un blanco. “¿Ribeiro? Xa ninguén pide dese viño”, espétame o camareiro. E añade “Vostede ven de hacia Vigo, ¿verdade?. Si viñera dende Ourense, non se extrañarÃa que xa ninguén o pida”.
Xa sabÃa que as cousas non andaban ben naquela terra que un dÃa foi a miña. Pero non sabÃa que fora tan, tan, tan mal.
Baixando da Cañiza, levaba a ventaniña do coche aberta. Antes de chegar a Melón, non puiden mais que pechala. O cheiro era nauseabundo. Insoportable. Pero peor era o que empezaban a ver os meus abraiados ollos. Non habÃa nada, nada, nada. Aquel paisaxe era demencial. As árbores parecÃan petrificadas. Non estaban queimadas, estaban mortas. Ringleiras de cadáveres, que nun tempo foran piñeiros, carballos, estaban alÃ, con aquel cor cobrizo, sen follas. Non habÃa herba, o chan era cenicento. E alà estaba. A nai da nosa desgracia: O parque medioambiental de Carballeda de Avia, coa sua entrada directa da autovÃa. Non puiden resistir a tentación e collÃn o desvÃo. ¡Dios! Menos mal que non iba a haber vertedeiro. Montañas e montañas. Por un lado a basura, por outro as rodas, as neveiras, os ordenadores, os depósitos dos lodos. Aquel fedor. Era insoportable. Acercouseme o vixiante, cuspidiño os investigadores de ET, co seu traxe de traballo que non deixaba entrever vida humana, so o seu movemento, me decÃa que aquelo que viña hacia min era unha persoa, ou que algún dÃa debeuno de ser. Contoume a odisea dos traballadores daquel inferno de ratas, gaviotas, asentementos infrahumanos dos que ainda podÃan vivir daquela hecatombe. A xente non aguantaba mais dun mes. Moitos marchaban enfermos, outros Ãbanse porque non aturaban aquel cheiro do inframundo. ¿Os soldos? Unha miseria. ¿O traballo? “Mire vostede, ¿como quere que sexa o traballo aqui? Pois unha merda, señora, unha merda”
Con toda a broma, xa eran as catro e dez. Tiña que marchar. O home marmurou algo. “Eu era dun pobo, de ahÔ, dixo sinalando hacia Vilariño. “Si lle houberamos feito caso a quen nos avisou”. “Agora xa é tarde” repliquei. “SÔ. Aquel “si” denotou tanta amargura, que non puiden sinón sentir como un nudo me apretaba a garganta.
Marchei. O tempo botábaseme enriba. Cheguei a rotonda da cooperativa. E aquelo empezou a ensinarme o inferno que tanto tempo temÃn ver: non habÃa vida, so se vÃan cristales rotos, maleza seca (e era xuño). A estrada que me levaba o meu pobo, flanqueada noutro tempo polas casas cheas de vida, estaba deserta. Nun lado vin dous cans. DebÃan levar mortos algún tempo, pois so quedaba deles os osos. Cheguei o que un dÃa fora o meu pobo. Non aguantei mais. Aquela angustia que me invadia dende o mesmo dÃa que decidÃn marchar, tornouse en desesperación. Das viñas so quedaban as cepas, sin vida, sin herba, cos alambres rotos. No pobo non quedaba nadie. A sensación de vacÃo era atronante. Cheguei o campo da igrexa. Alà estaban os que foran os meus veciños, vidos de lonxe para o enterro. Nas suas caras vin o reflexo da miña. A sua desesperanza, era a miña. A sua resignación, era a miña. A sua pena, era a miña. Alà estaba o meu…, o meu…, o que fora o meu pobo. Alà estaban os meus…, os meus…, os que foran os meus veciños. E alà non estaba so o cadáver do veciño morto. Alà estaba o cadáver do Ribeiro.
Pra que esto so sexa un triste conto, temos que loitar compañeiros. Por que esto é o que lle espera o noso Ribeiro: ser un cadáver. E nos non o podemos permitir.
PARQUE MERDAMBIENTAL NON.
Super-rigoroso e crÃvel o conto. Do que mais gosto é da reflexom sobre como cada dia geramos mais lixo.
Nom estaria de mais fazer um conto sobre os agrotóxicos empregados no Ribeiro.